Ik ben geen perfectionist en dat is prima
Het valt me de laatste tijd op dat iedereen perfect wil zijn. En dan ook echt in alles wat we doen. We moeten een goede baan hebben, die goed betaald maar ook nog eens de leukste van de wereld is. Gecombineerd met een druk sociaal leven en als het even kan ook nog het hele jaar door de ‘perfect summer body’.
Daarnaast valt het me ook op dat er steeds meer mensen een burn-out hebben of depressief raken.
Ik vraag me dan af, zou dit iets met elkaar te maken hebben? Ik denk namelijk van wel.
Het is zonde om een perfectionist te zijn. Het brengt je vaak meer ellende dan dat het goed doet. Je vind bijna niks wat je doet goed genoeg. Je zal blijven zoeken naar verbeteringen. Alles moet beter, meer en groter dan dat jij hebt of hebt gedaan. Daarmee verlies je het zicht op de mooie kleine stapjes die je maakt. Die stapjes die er juist zo toe doen. Die stapjes waar je juist naar zou moeten kijken.
Als perfectionist ben je nooit tevreden en dat maakt je ongelukkig.
Zo is het ook in je weg naar de beste versie van jezelf. Jij als perfectionist stelt waarschijnlijk hele hoge, mooie, onbereikbare doelen. Maar is dat echt wat je wil bereiken? Wil je daar alles voor laten? Jij als perfectionist kan namelijk niet meer genieten van een etentje met vrienden of een avond stappen want dat past niet in je perfecte voedingspatroon.
Ik dacht dat ik een perfectionist was. Ik was misschien wel een perfectionist. Ik ging hard richting m’n ‘body goal’. Liet hier alles voor. Dronk zelfs een jaar geen alcohol en sloeg het liefst alle feestjes over. Voor de mensen die mij nu kennen zal dit vreemd klinken. Maar ja, ik was zo. Ik was zo perfectionistisch dat ik er alles voor liet.
Totdat ik MS kreeg. Dat gooide mijn leven overhoop. Ik kon in mijn ogen nooit meer perfect zijn. Nu, 4 jaar na de diagnose heb ik mezelf geaccepteerd. Ik zou willen dat iedere perfectionist deze ervaring mee zou kunnen maken. Nee, ik gun je niet de ziekte, maar wel wat het je leert. Hoe je daarna in het leven staat. Dingen die je ineens om je heen ziet waar je eerst straal aan voorbij liep. Het besef niet perfect te hoeven zijn om wel je perfecte leventje te hebben. Je beeld van perfect bijstellen.
Het durven van fouten maken, durven falen en plezier halen uit wat je kan doen. Niet uit hoe het resultaat zo perfect mogelijk moet worden.
Sporten is voor mijzelf lasting. Soms gaat het weken goed en soms heb ik echt dagen zonder energie. De perfectionist in mij zou dan alsnog willen gaan sporten. Maar ik weet ondertussen dat ik dat op die dagen echt niet moet doen. Ik zou mn lichaam er mee slopen. Het is niet erg om morgen pas weer te gaan. Of volgende week.
Misschien is het wel veel fijner om mensen te laten leren van je fouten dan je constant perfect voor te moeten doen.
Mijn grootste fout ooit was dat ik een perfectionist was en ik wil niet dat jij dat word. Je mag fouten maken.
Het leven is niet perfect. Durf te leven, maakt fouten, leer daarvan en laat andere er van leren.
